Autor: Katarzyna Jaszczyszyn

Brrr! – rozgrzewamy się

Ale zimno! Wróciliśmy ze spaceru i musimy się rozgrzać! Powtarzamy cichutko : brrr. Oj, wciąż jesteśmy zmarznięci! Trzęsie się mama i synek, a nawet córeczka ! Powtarzamy głośno: dddddd,  brrrrrrr.

A najbardziej zmarzły rączki. Jak je rozgrzać?  Spróbujmy podmuchać – dmuchamy na ręce długo i jednostajnie. Nie pomaga… Może inaczej? Będziemy szybko dmuchać! – krótkie, rytmiczne wydechy – dmuchanie raz na jedną dłoń, raz na drugą. Może chuchanie rozgrzeje nasze ręce? Chuchamy raz na jedną, raz na drugą dłoń – hu, hu, hu… Nareszcie się rozgrzały! Nasza lala (miś itp.) też zmarzła… Dmuchamy, a potem chuchamy na lalkę, maskotkę. Już jej ciepło…

Zabawa w śnieżki

Nasze „śniegowe kulki”, to piłeczki do ping – ponga. Kładziemy dużo piłeczek na stole, przy którym siedzimy. Teraz rzucamy „śniegowe kulki”, czyli dmuchamy na piłeczki tak, by jak najszybciej spadły ze stołu. Potem zaczynamy bitwę na śnieżki. Jedna z nich leży na środku stołu (piłeczka). Proponujemy, by nasza pociecha pierwsza rzuciła „śnieżką”, czyli spróbowała bez użycia rąk, tylko dmuchając, zrzucić piłeczkę ze stołu. My staramy się  „oddmuchiwać” i nie pozwalamy, by piłeczka spadła.

Udało się i „śnieżynka” znalazła się na podłodze? Teraz mama (tata, babcia) rzuca swoją „śnieżynkę” , czyli dmucha na kolejną piłeczkę. Dziecko dmuchając, stara się nie dopuścić, by spadła ona ze stołu. Bitwę wygrywa ten, kto zdmuchnie największą liczbę piłeczek-śnieżynek.

„Tańczące płatki śniegu”

Z papieru wycinamy śnieżynki o różnych kształtach (szerokość około 6 cm). Zawieszamy je na nitkach. Wieje lekki, zimowy wietrzyk. Śnieżynki tańczą na wietrze. Za pomocą oddechu, wraz z dzieckiem dmuchamy na papierowe śnieżynki, starając się jak najdłużej utrzymać je w ruchu . Wydech nie musi być silny, tylko długi. Teraz zrywa się gwałtowny wicher. Mocniej dmuchamy, śnieżynki tańcują. Oj, chyba czas na odpoczynek.

„Dmuchamy na płatki śniegu”

Przygotowujemy dużo  białego confetti i rurkę do napojów. Confetti rozrzucamy na stole. Na ustalone hasło dmuchamy na nasze śniegowe płatki przy użyciu słomki. Kto pierwszy zdmuchnie swoje śniegowe płatki – tata, mama, czy dziecko?

Następnie układamy confetti na wewnętrznej części dłoni (nie za dużo). Nabieramy nosem powietrza i wypowiadamy szybie, mocne „t”. Czy nasze śniegowe płatki podskoczyły? Spróbujmy jeszcze raz, niech polecą jeszcze wyżej!

Przy każdym ćwiczeniu oddechowym należy zadbać o spokojne, głębokie wdechy!

Ćwiczenia fonacyjne – uczą właściwego posługiwania się głosem oraz wyrabiają umiejętność modulowania siły natężenia głosu. Ułatwiają m.in. pozbycie się piskliwego bądź krzykliwego głosu u dzieci.

Ćwiczenia artykulacyjne – pomagają w pokonywaniu trudności związanych z wymową nowych  głosek, a także utrwalają prawidłową wymowę głosek już istniejących w mowie dziecka.

Jeśli nasze dziecko ma problemy z wypowiadaniem niektórych głosek, nie poprawiajmy go, tylko zachęcajmy do powtarzania.

🙂

 

 

ZABAWY PALUSZKOWE

Zabawy paluszkowe są to drobne formy zabawowe, w których osoba dorosła wypowiada krótki tekst zabawy, obrazując go jednocześnie za pomocą palców swoich lub dziecka. Wypowiadany tekst może byd zilustrowany na paluszkach zarówno rąk, jak i nóg dziecka, na jego dłoni, całej ręce lub nodze, a nawet na całym ciele.

Zabawy paluszkowe znane są od wielu pokoleń w różnych wersjach przekazywane są

z dziadków i rodziców na dzieci i wnuki. Jerzy Cieślikowski podaje, że zabawy paluszkowe znane były już w świecie starożytnych Greków i Rzymian.

Zabawy te wykorzystują określenia metaforyczno-symboliczne w opisie wyglądu oraz czynności. Jest to jednak symbolika najprostsza, sięgająca do przedmiotów z najbliższego otoczenia dziecka. Ruch dłoni ze zgiętymi palcami symbolizuje chód raka, głaskanie twarzy przypomina głaskanie futerka kota, stukanie palcem w otwarta dłoo – dziobanie kury. W ten sposób tworzy się fundament pod bardziej rozbudowana symbolikę, która rozwijad się będzie w późniejszym życiu dziecka.

Zabawy paluszkowe mają pozytywny wpływ na rozwój dziecka:

• wzbogacają repertuar ruchów
• usprawniają manualnie
• zaspakajają potrzeby ruchowe
• dostarczają delikatnych bodźców dotykowych
• motywują do poznania świata za pośrednictwem rąk i nóg
• umożliwiają poznanie własnego ciała
• stymulują percepcje wzrokową
• zapoznają z niewerbalnymi sposobami komunikowania się
• dają poczucie bezpieczeostwa
• nie stawiają dziecku wymagao
• nie stwarzają dziecku sytuacji niepowodzeo
• wyzwalają radosne reakcje dziecka
• wzbogacają kontakt społeczny z osobą dorosłą.

 

PRZYKŁADOWE ZABAWY

Powitanie

Gdy się rączki spotykają,

To od razu się witają (podanie dłoni).

Gdy się kciuki spotykają,

To od razu się witają (kciuk dotyka kciuk).

Gdy się palce spotykają,

To od razu się witają (palce jednej dłoni dotykają palce drugiej dłoni).

 

Auto

Auto do myjni przyjechało,

Bo się umyd ładnie chciało.

Umyto:

Pierwsze koło podstawowe (głaszczemy mały palec),

Drugie koło podstawowe (głaszczemy drugi palec),

Trzecie koło podstawowe (głaszczemy trzeci palec),

Czwarte koło podstawowe (głaszczemy czwarty palec),

Piąte koło zapasowe (głaszczemy kciuk).

 

Dwie ręce, dziesięć palców

Ja dziesięd palców mam (pokazujemy wszystkie palce),

Na pianinie gram (uderzamy palcami o kolana).

Ja dwie ręce mam (pokazujemy dłonie),

Na bębenku gram (uderzamy dłoomi o kolana).

Ja dziesięsięć palców mam (pokazujemy wszystkie palce),

I na trąbce gram (poruszamy wszystkimi palcami przed ustami).

Ja dwie ręce mam (pokazujemy dłonie),

I zaklaszcze wam (klaszczemy w dłonie).

 

Pieski

Wszystkie pieski spały (zaciśnięta dłoo).

Pierwszy obudził się ten mały (otwieramy mały palec).

Mały obudził średniego,

Który spał obok niego (otwieramy drugi palec).

Gdy średni już nie spał,

To duży też przestał (otwieramy trzeci palec0.

Trzy pieski się bawiły,

Czwartego obudziły (otwieramy czwarty palec).

Cztery pieski szczekały,

Piątemu spad nie dały (otwieramy kciuk i machamy całą dłonią).

 

Rodzina

Ten pierwszy – to nasz dziadziuś (pokazujemy kciuk).

A obok – babunia (drugi palec).

Największy – to tatuś (pokazujemy środkowy palec).

A przy nim – mamunia (pokazujemy czwarty palec).

A to jest – dziecinka mała (pokazujemy mały palec).

Tralalala, la, la…

A to moja – rączka cała!

Tralalala, la, la…

 

 

Literatura: K. Sąsiadek „Zabawy paluszkowe”

1. Kaczmarek „Wspomaganie rozwoju dzieci

                                                                   Opracowała: Agata Wojcieszonek