„Jeśli umiecie diagnozować radość dziecka i jej natężenie, musicie dostrzec,że najwyższa jest radość z pokonanej trudności, osiągniętego celu, odkrytej tajemnicy. Radość triumfu i szczęście samodzielności, opanowania i władania.”

Janusz Korczak

***

Logopedia zajmuje się kształtowaniem mowy, zapobieganiem zaburzeniom    mowy i ich usuwaniem, troską o kulturę żywego słowa.

Głównym celem zajęć logopedycznych jest wspomaganie procesu naturalnego rozwoju mowy.

Warunkiem  poprawnej  artykulacji  jest  wysoka sprawność  narządów biorących  w  niej  udział. Zręczne, celowe  ruchy  języka, warg,  policzków  i  podniebienia uzyskuje się na drodze różnorodnych, wielokrotnie powtarzanych ćwiczeń.

Ćwiczenia warto wykonywać przed lustrem, aby dziecko mogło obserwować i korygować własne poczynania. Codzienne ćwiczenia po 5-10 minut przynoszą większe efekty.

***

 We wrześniu rozpocznie się badanie mowy przedszkolaków. Celem tych badań jest wyłonienie dzieci wymagających opieki logopedycznej. Każdy przedszkolak spotka się z logopedą w celu zdiagnozowania mowy. Badanie logopedyczne obejmuje:

Zadaniem logopedy nie jest jedynie dbałość o poprawne wybrzmiewanie poszczególnych głosek. Podczas badań, a także w trakcie terapii logopedycznej, zwraca się  uwagę na artykulację, oddech, głos, zakres słownictwa i jego rozumienie, motywację do mówienia oraz poziom umiejętności opowiadania. 

!

Podstawowe elementy terapii logopedycznej

Terapia logopedyczna może czasem przypominać zabawę z dzieckiem (szczególnie w przypadku stymulowania rozwoju mowy przy jego opóźnieniu), zabawą samą w sobie jednak nie jest. W zależności od rodzaju zaburzeń mowy, terapia logopedyczna jest mniej lub bardziej czasochłonną pracą: logopedy, dziecka i jego rodziców.

Logopeda dokłada starań, aby dziecko było zainteresowane wykonywanymi zadaniami i chętnie wykonywało polecenia. Wprowadza więc życzliwą, bezpieczną atmosferę w trakcie spotkania, co pomaga skłonić dziecko do wykonania zaplanowanych działań, określonych zadań, które służą terapii. W zależności od rodzaju problemu, jaki ma dziecko, terapia logopedyczna będzie przechodzić przez różne etapy, a logopeda będzie stosował różne ćwiczenia i zadania.

Typowymi elementami terapii logopedycznej są:

 ćwiczenia sprawności narządów artykulacyjnych (bardzo lubiane przez dzieci „zabawy buzi i języka”)

 ćwiczenia oddechowe i fonacyjne

 ćwiczenia w rozumieniu i nadawaniu mowy

 ćwiczenia słuchu fonematycznego.

Rola rodzica w terapii logopedycznej:

Postawa rodzica wobec terapii dziecka, rozumienie jej celu i cierpliwość podczas jej trwania są podstawą sukcesu. Rodzic jest bardzo ważnym uczestnikiem terapii.

Jeśli celem terapii jest nauczenie poprawnej wymowy głosek, zadaniem rodzica jest pomóc dziecku w realizacji zadań, które ma zlecone do wykonania poza gabinetem, a przede wszystkim całodzienne monitorowanie wypowiedzi dziecka. Najważniejszym zadaniem do realizacji przez rodzica, będzie uważne przysłuchiwanie się wypowiedziom dziecka, dostrzeganie i chwalenie jego poprawnych wypowiedzi (podkreślanie sukcesów) oraz podawania poprawnych form, jako przykładu, jeśli dziecko mówi błędnie.

W przypadku terapii opóźnionego rozwoju mowy, praca rodzica z dzieckiem w domu ma fundamentalne znaczenie dla skutków terapii. Terapia opóźnionego rozwoju mowy nie może przebiegać tylko w gabinecie logopedycznym. Dziecko uczy się przecież mowy nie w gabinecie, ale w naturalnych sytuacjach, podczas wykonywania codziennych czynności, obserwacji otoczenia i nawiązywania kontaktu z innymi osobami. Rodzic otrzymuje w tym przypadku specjalne zalecenia od logopedy. Terapia logopedyczna zawsze nakierowana jest na indywidualne potrzeby i możliwości małego dziecka.

Wspierajmy rozwój mowy naszych dzieci

Prawidłowe kształtowanie się i rozwój mowy dziecka stanowi podstawę kształtowania się rozwoju jego osobowości w ogóle. Dzięki rozumieniu mowy poznaje ono otaczający świat. Dzięki umiejętności mówienia jest w stanie wyrazić swoje uczucia i spostrzeżenia. Rodzice i najbliżsi chcą wspierać dziecko w tym trudnym procesie, jakim jest nauka mowy. Możemy i powinniśmy pomóc dziecku, pamiętając o zasadach, które są jednocześnie zaleceniami dotyczącymi wczesnej profilaktyki

„Kiedy dziecko opanowuje język osiąga możliwość organizowania na nowo swojej percepcji i pamięci: opanowuje bardziej wyrafinowane formy odzwierciedlenia rzeczy w świecie zewnętrznym; zdobywa zdolności do wyciągania konkluzji ze swoich obserwacji, do dedukcji i możliwości myślenia.”.       A.R. Łuria

ZAPRASZAMY WSZYSTKICH CHĘTNYCH RODZICÓW DO PRZECZYTANIA ŚWIETNEGO ARTYKUŁU

...MAMO, NUDZI MI SIĘ…SPOSOBY NA ROZBUDZENIE POMYSŁOWOŚCI DZIECKA

PANI KATARZYNY KIERZEK

http://rodzic-know-how.pl/mamo-nudzi-mi-sie-sposoby-na-rozbudzenie-pomyslowosci-dziecka

ZAPRASZAMY WSZYSTKICH RODZICÓW DO PRZECZYTANIA ARTYKUŁU O TELEWIZJI, TABLECIE I O ICH WPŁYWIE NA NASZE POCIECHY

http://www.psychiatria-dziecieca.pl/blog/tablet-i-telewizja-dla-dziecka-nowe-wytyczne

Kocham = Nie biję

 Akcja przeciw przemocy                       w rodzinie

Według Komendy Głównej Policji tylko w ub.r. ofiarami przemocy domowej (bicie, okaleczenie, zaniedbanie, wykorzystanie seksualne) padło 37 tys. dzieci do lat 13. W badaniach CBOS aż 22 proc. rodziców przyznało, że regularnie sprawia dzieciom „porządne lanie”.

Klaps, szybka droga donikąd

Bicie dzieci jest najmniej skuteczną metodą wychowawczą. A jednocześnie najczęściej stosowaną. Statystyki są zatrważające: około 80 proc. rodziców uważa, że można bić dzieci.

Klaps, lanie to zawsze bicie słabszego. Ogromna większość ludzi zgodzi się, że nie należy bić słabszych, tego też uczy swoje dzieci. Żywo reagujemy, kiedy jakieś dziecko potrąci nasze, czy rzuci mu piaskiem w oczy… A dając klapsa czy szarpiąc dziecko, nie myślimy o tym, że zadajemy mu ból! Natomiast kiedy dziecko z ciekawości ciągnie kota za ogon, mówimy, że tak nie wolno, bo to kota boli!

Klaps nie jest żadną metodą wychowawczą!

Najgorsze jest to, że bite dzieci nabierają przekonania, że to sprawiedliwe, że im się należało. Dziecko nie może żyć z przekonaniem, że jego rodzic jest okrutny. W pierwszej chwili pomyśli: „Mama jest okropna”, ale potem zacznie ją usprawiedliwiać. I to jest groźne dla jego psychiki. Dziecko, które często dostaje klapsy, zaczyna przeżywać różne uczucia. Żal, smutek może wyrazić płaczem, ale złości na tego, kto bije, już nie. Złość jest powściągana, spychana gdzieś głęboko. I z tą złością dziecko żyje. Co się może dziać dalej? Może wyrosnąć na kogoś, kto będzie bił słabszych, prowokował konflikty z rówieśnikami, bo ta złość będzie potrzebowała ujścia. A gdy dorośnie, będzie dawać klapsy swoim dzieciom.

Uderzenia nie zawsze muszą być fizyczne. Słowa też mogą ranić. Nierzadko dziecko, i to całkiem małe, słyszy w domu, że jest głupie, jest debilem, niedobrym dzieckiem. Jeśli często słyszy takie rzeczy, nic dziwnego, że później ma poczucie małej wartości, z którego potem trzeba się leczyć latami

10 argumentów przeciwko biciu

1. Bicie prowadzi do fizycznych obrażeń, zasinień, uszkodzeń nerwów, złamań kości.
2. Bicie niszczy ufność dziecka i poczucie własnej wartości.

3.Bicie to przekazywanie przemocy z pokolenia na pokolenie.

4. Bicie uczy, że rację ma tylko silniejszy.
5. Rodzic bijący za złe zachowanie nie pokazuje dobrego wzoru.
6. Bite dziecko zachowa się grzecznie ze strachu

i tylko w obecności tego, kto bije.

7. W bitych dzieciach zostaje na zawsze uraza.
8. Dzieci są bite za zachowania, które nie są złe, ale wynikają

z naturalnej aktywności dziecka

w poznawaniu świata lub są próbą zwrócenia na siebie uwagi.

9. Dzieci łatwiej uczyć tłumacząc zasady i dając własne zachowania za wzór odpowiedzialności i samodyscypliny.
10. Szukanie uzasadnień dla kar cielesnych w Piśmie Świętym to przykład wybiórczego wykorzystania tekstów religijnych dla usprawiedliwiania wypaczeń we własnym myśleniu.

Karać czy nie karać?

Wychowanie malucha nie powinno opierać się na karach. Zamiast karać dziecko spróbuj skupić się na wspieraniu zachowań pozytywnych. Zamiast zakazywać, karcić, krzyczeć, dawać klapsy, ustal granice, których przekraczać nie można. Nie szczędź maluchowi pochwał, gdy się do nich stosuje.

Tego na pewno nie należy robić!

-Nie stosuj kar fizycznych – nie dawaj klapsów, nie bij, nie potrząsaj maluchem

-Nie strasz ojcem

-Nie upokarzaj, porównując dziecko z grzecznymi rówieśnikami

-Nie groź

-Nie strasz, że przestaniesz kochać – takie słowa potrafią zachwiać poczuciem bezpieczeństwa dziecka

-Nie wygłaszaj długich przemówień, stanowcze, „nie’’ trzy zdania prostego wyjaśnienia wystarczą.

Klaps powoduje, iż dziecko:

-Zamiast zrozumieć swoją winę i myśleć o naprawieniu szkody koncentruje się na chęci odwetu

-Pozbawione jest bardzo możliwości nauczania się ważnych wewnętrznych procesów poznawczych unaoczniających mu złe zachowanie

-Nie ma możliwości poczucia swojej sprawczości, że coś może, coś mu wychodzi

-Klaps wpływa negatywnie na poczucie własnej wartości.

Co można zrobić zamiast klapsa?

-Wskaż w czym dziecko mogłoby ci pomóc

-Wyraź ostry sprzeciw dotyczący konkretnego zachowania

-Wyraź swoje uczucia i oczekiwania

-Pokaż dziecku jak naprawić zło

-Zaproponuj wybór

-Przejmij inicjatywę

-Daj dziecku odczuć konsekwencje złego zachowania

Jaki jest skutek stosowania klapsa jako formy karania?

• Poczucie krzywdy
• Nienawiść do rodzica
• Upokorzenie
• Złość
• Naruszenie godności osobistej.

Artykuł streściła i opracowałą

Agata Wojcieszonek

Montessori czyli POMÓŻ ZROBIĆ MI TO SAMEMU!

Maria Montessori ur. w XIX w. we Włoszech, była wybitym lekarzem i pedagogiem. Była osobą przyjazną dzieciom, robiła wszystko, aby je wesprzeć. W życiu prywatnym postępowania jednak niekiedy kontrowersyjnie. Swoje nieślubne dziecko oddała do rodziny zastępczej, ale była skłonna przyjąć pod swój dach trzynastoletniego chłopca, któremu zmarła mama.

Metoda Montessori  – została zapoczątkowana obserwacją dzieci z problemami psychicznymi, lecz później została rozszerzona na badania edukacyjne dla wszystkich dzieci.  Według Montessori dziecko jest określone jako kompletny byt, zdolny do rozwijania twórczej energii i posiadający predyspozycje moralne (np. do miłości), które to cechy zostały zagłuszone przez dorosłych.

Podstawową zasadą dla właściwego rozwijania się dziecka musi być WOLNOŚĆ ucznia, ponieważ tylko ona wyzwala kreatywność dziecka obecną w naturze. Z wolności powinna rodzić się dyscyplina. Zdyscyplinowana jednostka jest w stanie kontrolować się sama i przystosować do zasad obowiązujących w życiu.

Okres dzieciństwa jest okresem ogromnej kreatywności, jest to etap życia, w którym umysł dziecka chłonie cechy otoczenia i przyswaja je. Dlatego dorośli na każdym kroku powinni dawać przykład dzieciom.

Maria Montessori odkryła zjawisko polaryzacji uwagi, co oznacza głębokie i długotrwałe zainteresowanie jedną czynnością lub jednym przedmiotem, skłaniającym do głębokiego wnikania w ich istotę, długotrwałego przy nich pozostawania, wielokrotnego powracania do nich. Czyli dziecko tak długo będzie wykonywało jedną czynność, dopóki nie dojdzie do perfekcji.

Włoszka odkryła, że w rozwoju dziecka można zaobserwować tzw. Fazy wrażliwe: Fazy charakteryzują się dużą chłonnością umysłu dziecka dla określonych rzeczy przydatnych w nauce. Jak pisze Maria Montessori: „od tego czasu wszystko staje się dla niego [dziecka] łatwe, żywe i zachwycające”. Podkreśla również, że ważna jest zgodność między wychowaniem i środowiskiem, a fazą wrażliwości. Gdy minie okres szczególnej chłonności, osiągnięcia stają się wynikiem pracy żmudnej, związanej z wysiłkiem i nakładem siły woli. Ten czas największego potencjału rozwojowego danej funkcji, psychicznej czy fizycznej, umożliwia jej wykształcenie w jak najpełniejszy sposób.

OTOCZENIE

PRZYGOTOWANE OTOCZENIE

Bardzo ważne dla dziecka jest przygotowanie otoczenia, tak aby ułatwić dziecku samodzielność . Powinniśmy kierować się :

• Pięknem, porządkiem, które są rzeczywiste, proste i dostępne,
• Dzieci muszą mieć zapewnioną wolność do pracy, ale jednocześnie umieć podążać według wyznaczonych zasad, które pozwalają na pracę jako część grupy,
• Dzieciom powinno się zapewnić przystosowane dla nich materiały, które wspierają odkrywanie świata i umożliwiają im rozwój niezbędnych umiejętności,
• W Metodzie Montessori istnieją mieszane grupy wiekowe, dzięki którym dzieci mogą rozwijać swoje zdolności życia w społeczeństwie i uczyć się od siebie wzajemnie zgodnie z własnym tempem rozwoju.

NAUCZYCIEL (RODZIC) W PODEJŚCIU MONTESSORI

Rolą nauczyciela czy rodzica  jest obserwowanie dziecka, a jego ciągłym celem jest coraz rzadsza interwencja w miarę rozwoju dziecka. Nauczyciel jest odpowiedzialny za stworzenie atmosfery spokoju, bezpieczeństwa, porządku i radości, oraz powinien być dostępny dla dziecka, by w razie potrzeby pomóc mu, czy zachęcić do działania. Takie podejście pomaga dziecku w rozwoju poczucia pewności siebie i wewnętrznej dyscypliny.
Z młodszymi dziećmi, nauczyciel pracuje poprzez demonstrowanie im użycia materiałów czy zadań odpowiednich dla ich indywidualnego rozwoju.
Największymi talentami nauczyciela czy rodzica jest umiejętność obserwowania oraz wiedza kiedy i jak zainterweniować

KARY I NAGRODY:

W Montessori nie używamy kar i nagród, dążymy do tego, aby dziecko wewnętrznie czuło, czy zrobiło coś dobrze lub źle. Skupiamy się na rozmowach, na tłumaczeniu co jest dobre a co złe. Nigdy nie używamy słów grzeczny czy niegrzeczny, bo co to tak naprawdę znaczy?! Jak można zdefiniować te słowa? Nazywamy konkretne zachowania, sytuacje. Aby pokazać dzieciom jak osoby postronne widzą daną sytuację, można pokazać scenki z życia – w Montessori określane „Lekcjami Grzeczności”. Tu możemy zauważyć niekonsekwencję Pani Marii – nie używamy słów grzeczny- niegrzeczny, ale możemy przeprowadzić „lekcję grzeczności J”

Nie oceniamy dziecka,  ponieważ każdy powinien sam ocenić, na ile go stać.

Kilka Cytatów:

„Największą oznaką sukcesu dla nauczyciela … jest bycie zdolnym, by powiedzieć: ‚Te dzieci pracują jak gdybym nie istniała’.”

„Dziecko, któremu poświęcono więcej uwagi i opieki, wyrasta na osobę silniejszą, bardziej zrównoważoną duchowo i energiczniejszą.”
„Pomóż mi samemu to zrobić”.

„Szczęście dziecka nie jest jedynym celem, do którego dążymy; chcemy także by dziecko stawało się budowniczym samego siebie…”

„Czego nie ma najpierw w zmysłach, tego nie ma później w umyśle.”

Brrr! – rozgrzewamy się

Ale zimno! Wróciliśmy ze spaceru i musimy się rozgrzać! Powtarzamy cichutko : brrr. Oj, wciąż jesteśmy zmarznięci! Trzęsie się mama i synek, a nawet córeczka ! Powtarzamy głośno: dddddd,  brrrrrrr.

A najbardziej zmarzły rączki. Jak je rozgrzać?  Spróbujmy podmuchać – dmuchamy na ręce długo i jednostajnie. Nie pomaga… Może inaczej? Będziemy szybko dmuchać! – krótkie, rytmiczne wydechy – dmuchanie raz na jedną dłoń, raz na drugą. Może chuchanie rozgrzeje nasze ręce? Chuchamy raz na jedną, raz na drugą dłoń – hu, hu, hu… Nareszcie się rozgrzały! Nasza lala (miś itp.) też zmarzła… Dmuchamy, a potem chuchamy na lalkę, maskotkę. Już jej ciepło…

Zabawa w śnieżki

Nasze „śniegowe kulki”, to piłeczki do ping – ponga. Kładziemy dużo piłeczek na stole, przy którym siedzimy. Teraz rzucamy „śniegowe kulki”, czyli dmuchamy na piłeczki tak, by jak najszybciej spadły ze stołu. Potem zaczynamy bitwę na śnieżki. Jedna z nich leży na środku stołu (piłeczka). Proponujemy, by nasza pociecha pierwsza rzuciła „śnieżką”, czyli spróbowała bez użycia rąk, tylko dmuchając, zrzucić piłeczkę ze stołu. My staramy się  „oddmuchiwać” i nie pozwalamy, by piłeczka spadła.

Udało się i „śnieżynka” znalazła się na podłodze? Teraz mama (tata, babcia) rzuca swoją „śnieżynkę” , czyli dmucha na kolejną piłeczkę. Dziecko dmuchając, stara się nie dopuścić, by spadła ona ze stołu. Bitwę wygrywa ten, kto zdmuchnie największą liczbę piłeczek-śnieżynek.

„Tańczące płatki śniegu”

Z papieru wycinamy śnieżynki o różnych kształtach (szerokość około 6 cm). Zawieszamy je na nitkach. Wieje lekki, zimowy wietrzyk. Śnieżynki tańczą na wietrze. Za pomocą oddechu, wraz z dzieckiem dmuchamy na papierowe śnieżynki, starając się jak najdłużej utrzymać je w ruchu . Wydech nie musi być silny, tylko długi. Teraz zrywa się gwałtowny wicher. Mocniej dmuchamy, śnieżynki tańcują. Oj, chyba czas na odpoczynek.

„Dmuchamy na płatki śniegu”

Przygotowujemy dużo  białego confetti i rurkę do napojów. Confetti rozrzucamy na stole. Na ustalone hasło dmuchamy na nasze śniegowe płatki przy użyciu słomki. Kto pierwszy zdmuchnie swoje śniegowe płatki – tata, mama, czy dziecko?

Następnie układamy confetti na wewnętrznej części dłoni (nie za dużo). Nabieramy nosem powietrza i wypowiadamy szybie, mocne „t”. Czy nasze śniegowe płatki podskoczyły? Spróbujmy jeszcze raz, niech polecą jeszcze wyżej!

Przy każdym ćwiczeniu oddechowym należy zadbać o spokojne, głębokie wdechy!

Ćwiczenia fonacyjne – uczą właściwego posługiwania się głosem oraz wyrabiają umiejętność modulowania siły natężenia głosu. Ułatwiają m.in. pozbycie się piskliwego bądź krzykliwego głosu u dzieci.

Ćwiczenia artykulacyjne – pomagają w pokonywaniu trudności związanych z wymową nowych  głosek, a także utrwalają prawidłową wymowę głosek już istniejących w mowie dziecka.

Jeśli nasze dziecko ma problemy z wypowiadaniem niektórych głosek, nie poprawiajmy go, tylko zachęcajmy do powtarzania.

🙂

ZABAWY PALUSZKOWE

Zabawy paluszkowe są to drobne formy zabawowe, w których osoba dorosła wypowiada krótki tekst zabawy, obrazując go jednocześnie za pomocą palców swoich lub dziecka. Wypowiadany tekst może byd zilustrowany na paluszkach zarówno rąk, jak i nóg dziecka, na jego dłoni, całej ręce lub nodze, a nawet na całym ciele.

Zabawy paluszkowe znane są od wielu pokoleń w różnych wersjach przekazywane są

z dziadków i rodziców na dzieci i wnuki. Jerzy Cieślikowski podaje, że zabawy paluszkowe znane były już w świecie starożytnych Greków i Rzymian.

Zabawy te wykorzystują określenia metaforyczno-symboliczne w opisie wyglądu oraz czynności. Jest to jednak symbolika najprostsza, sięgająca do przedmiotów z najbliższego otoczenia dziecka. Ruch dłoni ze zgiętymi palcami symbolizuje chód raka, głaskanie twarzy przypomina głaskanie futerka kota, stukanie palcem w otwarta dłoo – dziobanie kury. W ten sposób tworzy się fundament pod bardziej rozbudowana symbolikę, która rozwijad się będzie w późniejszym życiu dziecka.

Zabawy paluszkowe mają pozytywny wpływ na rozwój dziecka:

• wzbogacają repertuar ruchów
• usprawniają manualnie
• zaspakajają potrzeby ruchowe
• dostarczają delikatnych bodźców dotykowych
• motywują do poznania świata za pośrednictwem rąk i nóg
• umożliwiają poznanie własnego ciała
• stymulują percepcje wzrokową
• zapoznają z niewerbalnymi sposobami komunikowania się
• dają poczucie bezpieczeostwa
• nie stawiają dziecku wymagao
• nie stwarzają dziecku sytuacji niepowodzeo
• wyzwalają radosne reakcje dziecka
• wzbogacają kontakt społeczny z osobą dorosłą.

PRZYKŁADOWE ZABAWY

Powitanie

Gdy się rączki spotykają,

To od razu się witają (podanie dłoni).

Gdy się kciuki spotykają,

To od razu się witają (kciuk dotyka kciuk).

Gdy się palce spotykają,

To od razu się witają (palce jednej dłoni dotykają palce drugiej dłoni).

Auto

Auto do myjni przyjechało,

Bo się umyd ładnie chciało.

Umyto:

Pierwsze koło podstawowe (głaszczemy mały palec),

Drugie koło podstawowe (głaszczemy drugi palec),

Trzecie koło podstawowe (głaszczemy trzeci palec),

Czwarte koło podstawowe (głaszczemy czwarty palec),

Piąte koło zapasowe (głaszczemy kciuk).

Dwie ręce, dziesięć palców

Ja dziesięd palców mam (pokazujemy wszystkie palce),

Na pianinie gram (uderzamy palcami o kolana).

Ja dwie ręce mam (pokazujemy dłonie),

Na bębenku gram (uderzamy dłoomi o kolana).

Ja dziesięsięć palców mam (pokazujemy wszystkie palce),

I na trąbce gram (poruszamy wszystkimi palcami przed ustami).

Ja dwie ręce mam (pokazujemy dłonie),

I zaklaszcze wam (klaszczemy w dłonie).

Pieski

Wszystkie pieski spały (zaciśnięta dłoo).

Pierwszy obudził się ten mały (otwieramy mały palec).

Mały obudził średniego,

Który spał obok niego (otwieramy drugi palec).

Gdy średni już nie spał,

To duży też przestał (otwieramy trzeci palec0.

Trzy pieski się bawiły,

Czwartego obudziły (otwieramy czwarty palec).

Cztery pieski szczekały,

Piątemu spad nie dały (otwieramy kciuk i machamy całą dłonią).

Rodzina

Ten pierwszy – to nasz dziadziuś (pokazujemy kciuk).

A obok – babunia (drugi palec).

Największy – to tatuś (pokazujemy środkowy palec).

A przy nim – mamunia (pokazujemy czwarty palec).

A to jest – dziecinka mała (pokazujemy mały palec).

Tralalala, la, la…

A to moja – rączka cała!

Tralalala, la, la…

Literatura: K. Sąsiadek „Zabawy paluszkowe”

1. Kaczmarek „Wspomaganie rozwoju dzieci

                                                                   Opracowała: Agata Wojcieszonek